Τα σύκα, σύκα, και τους προδότες, προδότες

Διαβάζω την Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους, του Βασίλη Ραφαηλίδη, μετά από πρόταση του Χρόνη και της Έρης. Εκτός από αστεία γραμμένη, πολύ ενδιαφέρουσα και βουτηγμένη στο αίμα, είναι και αδύνατον να την επαληθεύσω.

Συνηθισμένος να διαβάζω μαθηματικά και τεχνικά κείμενα, που αυτό που περιγράφουν επαληθεύεται με τη λογική, και είτε δουλεύει είτε δεν δουλεύει, μου είναι πολύ ξένο να διαβάζω ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του συγγραφέα του (όπως για παράδειγμα τα βιβλία του Λιακόπουλου και της παρέας του).

Αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές. Θα μπορούσα να βρω άλλες δύο νεοελληνικές ιστορίες συγγραφέων ονομαστών, με διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του Ραφαηλίδη, να τις διαβάσω και τουλάχιστον να δω σε πια γεγονότα συμφωνούν. Και σαράντα βιογραφίες των εμπλεκόμενων, κατά προτίμηση από συγγραφείς που δεν προστατεύουν τα συμφέροντα κανενός. Και μετά να διαβάσω και τις πηγές. Τα άρθρα στις εφημερίδες, τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών.

Μετά φαντάζομαι το Ιστορικό Τμήμα του Αριστοτελείου θα με έχριζε ομόφωνα διδάκτορα…