92

Ο τελευταίος παππούς που μου έχει μείνει πάσχει από κάποιου είδους απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης. Συνήθως όταν τον επισκέπτομαι, κάθομαι δίπλα του, και μου κάνει τις εξής ερωτήσεις (πάντα με την ίδια σειρά).

Ωπ, Ζαφειράκη, τι λέει όλα καλά;
Θα μείνεις εδώ το βράδυ;
Η δουλειά, όλα καλά;

Μετά από πέντε λεπτά που έχω παραμείνει σιωπηλά δίπλα του, τις επαναλαμβάνει, με την ίδια σειρά, και εγώ τις ξανά-απαντάω σαν να είναι η πρώτη φορά.

Σήμερα όμως, με εξέπληξε. Ξεκίνησε να λέει μια σχετικά μακροσκελή ιστορία, την οποία με το που την έφτασε στο τέλος της, την παλινδρόμησε στην αρχή. Η ιστορία πήγαινε κάπως έτσι:

"Μετά την κατοχή έπιασα δουλειά στον σιδηρόδρομο σαν μαραγκός, και έφτιαχνα τα βαγόνια. Η δουλειά ήταν τυποποιημένη, και δεν μάθαινα τίποτα. Όταν όμως έχασα τα δάχτυλα μου στο ατύχημα, με μετέφεραν στον πάγκο που ήταν πιο ελαφριά δουλειά. Επειδή μετά τον πόλεμο είχαν καταστραφεί όλα, φτιάχναμε καρέκλες, ντουλάπες, τραπεζάκια. Εγώ είχα όρεξη για δουλειά, και ζήτησα από τον αρχιμάστορα να μου δώσει να φτιάξω μια ντουλάπα μόνος μου. Ξεκίνησα να την φτιάχνω και όταν την τελείωσα ο αρχιμάστορας εντυπωσιάστηκε πολύ. Ήταν μετά τον πόλεμο, που είχαν καταστραφεί τα πάντα και φτιάχναμε καρέκλες, τραπεζάκια και ντουλάπες. Με έβαλαν στον πάγκο, αφού έχασα τα δάχτυλα μου στο ατύχημα. Πριν με είχαν στα βαγόνια που η δουλειά ήταν τυποποιημένη και δεν μάθαινα τίποτα."

Ο παππούς είναι σαν τρίχρονο πάλι. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχει δικά του λεφτά και αγοράζει παγωτό σε κάθε ευκαιρία.