Every dog has its day...

...but this sure wasn't mine. Αν και ξύπνησα καλά, και πρόλαβα να πιω ένα τσάι και να γράψω για τους κινδύνους της γέννας πριν ξεκινήσω για τη δουλειά, το πράγμα στράβωσε δραματικά γρήγορα. Με το που βγήκα από την πόρτα της πολυκατοικίας άρχισε να ψιλοβρέχει, και με το που καβάλησα την μοτοσικλέτα, αντιλήφθηκα μια ελαφριά μυρωδιά βενζίνης... Μόνο όταν είχα κάνει 500μέτρα και είχα φτάσει στο φανάρι Εγνατίας με Γρηγορίου Ε', ανακάλυψα ότι είχε φύγει από τη θέση του το σωληνάκι που τροφοδοτεί βενζίνη τον δεξιό κύλινδρο και άδειαζα το περιεχόμενο του ρεζερβουάρ στην άσφαλτο.Μετά από 3sec όπου το μυαλό μου κατακλύστηκε από εικόνες του τύπου φλεγόμενη-πλατφόρμα-πετρελαίου-στη-βόρεια-φλεγόμενη-θάλασσα με εργάτες-με-κίτρινες-στολές-να-πηδάν-φλεγόμενοι-στο-φλεγόμενο-νερό, έσβησα τη μηχανή και έσυρα τη μοτοσικλέτα πίσω μέχρι το σπίτι.Αφού βρήκα ταξί μέσα στη βροχή που στο μεταξύ είχε δυναμώσει, έφτασα στη δουλειά με μια ώρα καθυστέρησης, για να ανακαλύψω ότι όλοι οι δαίμονες της κολάσεως είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά τους και με έψαχναν.
Αφού πάλεψα σκληρά με τρελά και απρόσμενα bugs, αφού συμπλήρωσα ατελείωτα έντυπα για την επιθεώρηση ISO της Παρασκευής, σκάει και το τηλεφώνημα από τον συνεργάτη της εταιρείας που αναρωτιέται αν έχω γράψει τις 30 σελίδες περιγραφής έργου για την προκήρυξη 160 σελίδων στην οποία (με εντελώς casual και δεν-τρέχει-κάστανο τρόπο) μου είχε ζητήσει να ρίξω ματιά το αφεντικό μου δύο μέρες πριν...
Γι' αυτό και εγώ για να τους εκδικηθώ όλους, πέρασα όλες τις ώρες από τις τρεις και μετά διαβάζοντας rss feeds και γράφοντας για την δύσκολη ζωή του προγραμματιστή…