Την τελευταία φορά που είδα την Ειρήνη, ήταν δεκαπέντε, μασούσε μόνιμα τσίχλα και είχε στο ένα χέρι το κινητό, και κάθε δέκα λεπτά έβγαινε από την τάξη για να μιλήσει στον φανταστικό φίλο της, ενώ εγώ (και πριν από μένα ο Γιώργος) προσπαθούσα επί ματαίω να της μάθω να γράφει ένα for και ένα if.
Σήμερα που είδα την Ειρήνη, ήταν δεκαοκτώ, μασούσε μόνιμα τσίχλα, είχε στο ένα χέρι το κινητό, και κάθε δέκα λεπτά σταματούσε το ποδήλατο για να μιλήσει στον φανταστικό φίλο της.
Είναι απίστευτο ότι μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ... Α, και θα ορκιζόμουν ότι στο γυμναστήριο την φέρνει η μάνα της...
No comments:
Post a Comment