Ξέρω τι έκανες φέτος το καλοκαίρι...

Είδα συνολικά οκτώ seasons του CSI. Πέντε του CSI: Las Vegas (που μου αρέσει και καλύτερα απ' όλα) τρεις του CSI: Miami (που είναι πιο glamorous και έχει πιο εντυπωσιακή παραγωγή και τον πολύ μουράτο David Caruso στο ρόλο του Horatio Caine), άντε καλά και το πρώτο επεισόδιο του CSI: New York.
Κατά μέσο όρο 24 επεισόδια η κάθε season, 43 λεπτά κάθε επεισόδιο, μας κάνει... 8x24x43 = 8256 λεπτά που με τη σειρά του μας κάνει 137 ώρες και 30 λεπτά περίπου. Αν υποθέσουμε ότι τα έβλεπα επί δύο μήνες σερί τότε έχουμε περί τις 2 ώρες και και 25 λεπτά ημερησίως... Αλλά η αλήθεια είναι ότι περνούσα κάτι ΣΚ μπροστά στην τηλεόραση μερικές φορές.
Η ελληνική αγορά έχει για ενοικίαση μόνο τις τρεις πρώτες season του CSI: Las Vegas και την πρώτη του CSI: Miami, οπότε αναγκάστηκα να καταφύγω σε όχι και τόσο νόμιμα μέσα για βρω και να δω τις season που μου έλειπαν (ελπίζω η MPAA να μην διαβάζει αυτό το Post και με πάρει στο κυνήγι)

Η σειρά (ειδικά το CSI: Las Vegas) είναι για μένα κάτι σαν το MacGyver της εφηβικής μου ηλικίας. Δεν είναι ότι μοιάζει με το MacGyver, το κοινό τους σημείο κατ' εμέ είναι ότι προσφέρουν δράση και αγωνία χωρίς macho πρωταγωνιστές που δέρνουν τους πάντες και στο τέλος κερδίζουν το κορίτσι, αλλά και τα δύο έχουν ένα γρίφο που πρέπει να λύσουν οι πρωταγωνιστές χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό τεχνολογικών μέσων, αναλυτικής λογικής και αρχών φυσικής.

Φυσικά, ΔΕΝ είναι ρεαλιστικά (come on, they are just a tv series). Ο MacGyver είχε πάντα την καλή τύχη να βρίσκει μπροστά του ότι ακριβώς του χρειάζονταν (α, για δες, τι φοβερή τύχη που βρέθηκε εδώ αυτή η φιάλη με θειικό οξύ), και στο CSI ο ύποπτος πάντα έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους (θα οδηγούσε αυτοκίνητο με custom βαφή που την φτιάχνει μόνο ένας μονόχειρας μύωπας βαφέας που τυχαίνει να ζει στο Las Vegas και να έχει εγκληματικό παρελθόν). Άσε που οι αναλύσεις DNA γίνονται σε 20 λεπτά, ενώ στον πραγματικό κόσμο κρατάν 5 μέρες.

Το άλλο που εκτίμησα πολύ στο CSI είναι ότι καταρρίπτει ένα από τα τελευταία ταμπού του αμερικάνικου κινηματογράφου. Δύο λέξεις: νεκρά παιδάκια. Συνήθως στις αμερικάνικες ταινίες, ο ανήλικος γιος/κόρη του πρωταγωνιστή σώζετε. Το CSI έχει "αληθινά" εγκλήματα, με παιδεραστές που σκοτώνουν 4χρονα και psycho πατεράδες που σκοτώνουν όλη τους την οικογένεια και μετά αυτοκτονούν. Όχι ότι επικροτώ τέτοιου είδους βία, αλλά την προτιμάω από μια αντιμετώπιση του τύπου "όχι, αυτά δεν συμβαίνουν εδώ".

Αν αναρωτιόσασταν τι να κάνετε το ΣΚ, λοιπόν, τώρα ξέρετε. Νοικιάστε το πρώτο season και δείτε αν σας αρέσει ο William Petersen στο ρόλο του Gil Grissom.