ο τρόπος που μαθαίνω

Μετά από χρόνια μελέτης (κοντά τριάντα), ξαφνικά, ένα ήσυχο απόγευμα Τετάρτης, αντιλήφθηκα ότι ο τρόπος που μαθαίνω δεν έχει αλλάξει καθόλου από τότε που πήγαινα στο δημοτικό και προετοιμαζόμουν για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας:

Ή πρέπει να επαναλάβω αυτό που διάβασα στον εαυτό μου, βηματίζοντας πάνω-κάτω στο δωμάτιο (ή μιλώντας μόνος μου περπατώντας στο δρόμο) ή να το επαναλάβω σε κάποιον άλλον, συνήθως προσπαθώντας να του το εξηγήσω.

Το βέβαιο είναι ότι η απλή ανάγνωση δεν μου αρκεί, ούτε και αρκούσε ποτέ.

συνταγή για εξυπνάδες #234

Παίρνουμε ένα ελληνικό κείμενο που έχουμε πρόχειρο σε ηλεκτρονική μορφή (σαν αρχείο word στο δίσκο μας για παράδειγμα), στην περίπτωση μου μερικά κεφάλαια από μια μετάφραση του βιβλίου της Ursula Le Guin "Γεωθάλασσα", και χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο της επιλογής μας, του κάνουμε μερικά μαγικά (με for και if) και καταλήγουμε σε ένα κείμενο που κάθε γράμμα κάθε λέξης ακολουθείται από ένα κενό (μοιάζει κάπως έτσι: "π ο λ ε μ ι σ τ ε σ σ τ η ν ο μ ι χ λ η τ ο ν η σ ι γ κ ο ν τ ε ν α μ ο ν α χ ι κ ο β ο υ ν ο π ο υ η κ ο ρ υ φ η τ ο υ υ ψ ω ν ε τ α ι ε ν α μ ι λ ι")

Το αποτέλεσμα το στέλνουμε στο φοβερό και τρομερό Wordle.net και έχουμε μια απεικόνιση των συχνοτήτων των γραμμάτων της ελληνικής.



Που βέβαια είναι λίγο προβληματική, γιατί τα χρώματα μπερδεύουν το μάτι…
Σε ασπρόμαυρο είναι καλύτερα...



Αλλά και πάλι δεν είμαστε σίγουροι αν δεύτερο πιο συχνό γράμμα είναι το "ο" ή το "ι"...

τοπικός ήρωας

Τελικά, ο τελευταίος των Αδερφών Μπαμπούλα τα κατάφερε, και βρίσκεται στο εξώφυλο του νέου Χρυσού Οδηγού των Νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής. Για μένα πάντως, η mainstream διαφήμιση υπηρεσιών που αφορούν τον θάνατο είναι πρόοδος.

These Wounds are all Self-Imposed

Ένας φίλος μου υπέδειξε ένα φτηνό, υγρό, γεμάτο μούχλα και μυρωδιά ιδρώτα τοπικό γυμναστήριο, σαν και αυτά που βλέπει κανείς σε ταινίες όπως το Rocky και το Million Dollar Baby, που για 40 με 50 ευρώ το μήνα (ανάλογα με το αν σε συμπαθήσει ο ιδιοκτήτης) σου επιτρέπει να τρέχεις πάνω στους διαδρόμους χωρίς να πηγαίνεις πουθενά, να σηκώνεις βάρη χωρίς λόγο, αλλά, πιο σημαντικό απ' όλα, να χτυπάς αλύπητα ένα σάκο του μποξ, χωρίς φόβο ότι θα σε χτυπήσει και αυτός.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν εξαιρετική ψυχοθεραπεία, αλλά ειδικά ο σάκος του μποξ συναγωνίζεται και τους πιο ακριβοπληρωμένους ψυχιάτρους.

Μετά από μερικούς μήνες μονόδρομου ξύλου, μπορώ να προσφέρω τα εξής συμπεράσματα:

1. Ποτέ, μα ποτέ μη χτυπήσετε σάκο του μποξ με γυμνά χέρια. Είναι εξαιρετικά επώδυνο, και θα πληγωθείτε.
2. Όλα τα είδη γαντιών και επιδέσμων που χρησιμοποιούνται στο μποξ και στις προπονήσεις αυτού, έχουν σαν βασικό σκοπό να προστατέψουν τα δικά σας χέρια από το να πάθουν ζημιά από τα χτυπήματα που θα ρίχνετε στα σκληρά κόκαλα του αντιπάλου. Ακόμη και με τα χέρια δεμένα, και μέσα σε ειδικά γάντια επενδυμένα με μαλακά gel, αν χτυπήσετε αρκετά δυνατά, θα ματώσετε.
3. Μπορείς να χτυπήσεις τρομαχτικά δυνατά με προστατευμένα χέρια. Το να χτυπήσεις κάποιον δυνατά με γυμνά χέρια είναι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να ξεπεράσεις τον φόβο της πολύ πραγματικής πιθανότητας να κάνεις ζημιά στο χέρι σου.
4. Όσες σφαλιάρες και να ρίξετε στον σάκο, ποτέ, μα ποτέ μην σας μπει η ιδέα ότι όλα αυτά θα σας φανούν χρήσιμα στο δρόμο, όταν σας την πέσουν στα άγρια μεσάνυχτα απελπισμένοι μικροεγκληματίες για να σας αρπάξουν τα λεφτά. Απλά τρέξτε.
5. Και ποτέ, μα ποτέ μην πάρετε σοβαρά τις ιστορίες ή τις συμβουλές κάποιου που δεν έχει χτυπήσει άλλον άνθρωπο με γυμνά χέρια εκτός ελεγχόμενου περιβάλλοντος (εκτός του ring, του dojo και κάθε άλλης αρένας που οι συμμετέχοντες ακολουθούν κανόνες).