... Όπου και νομίζω ότι έχω ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, γιατί σε αντίθεση με εμένα, όλοι οι άλλοι φοράνε την παραδοσιακή ενδυμασία του καλού μεταλλά, και έχω δει τα πάντα, από μακριές φαβορίτες, μακριά μαλλιά, στενά τζην, δερμάτινα, και ορκίζομαι ότι υπήρχε και ένας τύπος με μαλλί-λασπωτήρα, σαν και αυτά που είχαν οι συμμαθητές μου στην Τούμπα όταν ήμουν στο γυμνάσιο (εγώ σαν σωστός φλώρος είχα χωρίστρα αριστερά, γιατί η μάνα μου ήταν δεξιόχειρας).
Και βρίσκω μέχρι και φίλους από το γυμνάσιο, που έχω να τους δω χρόνια, και είναι έχουν τώρα δικές τους οικογένειες, και οδηγάνε ακόμη μοτοσικλέτες και έχουν μακριά μαλλιά και δερμάτινα μπουφάν, και είναι εκτός μόδας μέχρι το τέλος.
Και ξεκινάνε να παίζουν μουσική τα Πράσσεινάλογα. Και είναι τραγικά.
Γιατί ο ήχος είναι χάλια. Ακούς έναν πολύ δυνατό θόρυβο, και το μόνο που ξεχωρίζει είναι ο ρυθμός των drums. Και ο τραγουδιστής είναι σε πολύ κακή μέρα, και τον βλέπεις να προσπαθεί να βγάλει φωνή, και να κοκκινίζει το πρόσωπο του από την προσπάθεια. Και με πιάνει μια μικρή θλίψη γιατί μετά από τόσα χρόνια και τόση προσπάθεια, περίμενα κάτι καλύτερο από όλους. Και από την μπάντα, και από τον ηχολήπτη, ακόμη και από τους καραγκιόζηδες με τα δερμάτινα βρακιά και γυαλισμένες μοτοσικλέτες που προσπαθούν να κρατήσουν το αμερικάνικο όνειρο του easy rider ζωντανό μέσα στο κεφάλι τους.
Και μετά από εννιά τραγούδια, ανεβαίνει και ο Κος DiAnno επί σκηνής, και ενώ ο ήχος βελτιώνεται κάπως, η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας παραμένει χαμηλή, γιατί ο κύριος DiAnno δεν τραγουδάει ακριβώς, γκαρίζει. Φωνάζει, βρίζει, σταματάει ένα τραγούδι στη μέση γιατί κάποιος έκανε ένα λάθος και αναγκάζει τους μουσικούς να το παίξουν από την αρχή. Έχει πλάκα, αλλά σίγουρα δεν είναι μουσική. Και ενώ το κοινό έχει έρθει για να ακούσει τις παλαιές επιτυχίες των Iron Maiden (γιατί η προσφιλής τάξη των μεταλλάδων είναι κατά βάση συναισθηματικοί άνθρωποι), ο κύριος DiAnno επιμένει να παίξει τα δικά του τραγούδια που είναι τετριμμένα και βαρετά και δίχως έμπνευση.
Και τελικά τελειώνει, και δεν μένει ψυχή, όλοι τρέχουν να βρεθούν κάπου αλλού να ξεχάσουν αυτό που βίωσαν.
Ειλικρινά, από εδώ και πέρα θα πηγαίνω μόνο στο Μέγαρο Μουσικής...
4 comments:
Δυστυχώς, η πορεία του Paul Di Anno από το 1982 μέχρι σήμερα, δικαιώνει απολύτως τους Iron Maiden που τον απέπεμψαν από τις τάξεις τους (τον σούταραν)
3 λέξεις μόνο χρειάζονται για να περιγράψεις το live, "Σκατά και απόσκατα".
@ροδ : Μπράβο, κατάφερες να το περιγράψεις ! Για μένα είναι απερίγραπτο (με τη κακή έννοια).
Ελλάδα (και δει Θεσσαλονίκη)
Εκεί που η αρπαχτή, γίνεται τέχνη...
Post a Comment