Έχω μερικούς φίλους που είναι μουσικοί. Αληθινοί μουσικοί, το είδος που έχει πρωινές δουλειές για να μπορεί να ζει την οικογένεια του, και παίζει μουσική για τη δόξα. Ένας από αυτούς στελεχώνει ωσάν κιθαρίστας και συνθέτης τα Πράσσειν Άλογα, που από πείσμα και μόνο έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν μέχρι σήμερα 4 studio albums. Και εξαιτίας μια παράξενης στροφής της τύχης, έχουν να κάνουν 3 ζωντανές εμφανίσεις με κάποιον Paul DiAnno, ένα χοντρούλη Άγγλο που έγινε διάσημος γιατί συμμετείχε στα δύο πρώτα album της φοβερής και τρομερής metal μπάντας ονόματι Iron Maiden, παλιά στις αρχές του 1980.
Την Παρασκευή αποφάσισα να πάω στην πρώτη από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, στην αποθήκη Γ, στο λιμάνι. Ακριβώς δίπλα από το Kitchen Bar. Που δυστυχώς την εκδήλωση την οργανώνει το Chopper Riders Club, για τα 15 του γενέθλια. Τώρα, αυτοί οι ντόπιοι Chopper Riders, είναι λίγο μπερδεμένοι. Έχουν δει πολλές ταινίες με τον Peter Fonda, έχουν καταπιεί το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι και την πετονιά του μύθου που λέγεται Harley Davidson, και κάνουν τα πάντα μπουν στο πετσί του ρόλου. They really try hard to look the part.
Έχουν λοιπόν παρατάξει τις γυαλισμένες Harley έξω από την αποθήκη Γ, έχουν φορέσει δερμάτινα γιλέκα πάνω από τα μπλουζάκια με στάμπα, έχουν χτενίσει τα μούσια, έχουν ξυρίσει τα κεφάλια, έχουν γυαλίσει τα σκουλαρίκια, έχουν προβάρει τις γκριμάτσες του σκληρού άντρα στον καθρέφτη, και έχουν φτιάξει και στο Word πλαστικά ταμπελάκια που γράφουν "Ασφάλεια Χώρου" σε Arial δεκατεσσάρια γράμματα.
Πλησιάζω λοιπόν την αποθήκη Γ, φορώντας και εγώ τη rock στολή μου, η οποία απαρτίζεται από πουκάμισο, ζακέτα fleece, παντελόνι καφέ ένα νούμερο πιο μεγάλο από τη μέση μου, και παπουτσάκια περιπατητικά εξοχής.
Και πρέπει να είμαι ό,τι πιο τρομακτικό έχει εμφανιστεί ποτέ σε εκείνα τα μέρη, γιατί με το που πλησιάζω την είσοδο της αποθήκης Γ και μπαίνω στο οπτικό πεδίο των Chopperάδων, ένας δίμετρος από δαύτους κινείται και μου φράζει τον δρόμο.
Τον κοιτάω (με προσπάθεια, γιατί ήταν δύο κεφάλια πιο ψηλός από εμένα). Με κοιτάει και αυτός. Τον ξανακοιτάω, και μάλλον καταλαβαίνει το λάθος του, γιατί παραμερίζει. Δεν δίνω πολύ σημασία, κάνω δυο βήματα αριστερά για να κόψω εισιτήριο.
Οι δύο τύποι στο ταμείο είναι λίγο πιο εξευγενισμένες φάτσες. Αλλά με το που πλησιάζω και ρωτάω αν εδώ είναι που αγοράζεις εισιτήρια, αγριεύουν και απειλητικά μου λένε ότι πρέπει να αγοράσω εισιτήριο αξίας 15€ για να μπορέσω να μπω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν έχω γραμμένη τη λέξη "Τζαμπατζής" στο μέτωπο μου, πληρώνω και προσπαθώ να εισέλθω στον χώρο.
Όπου μου φράσσουν την είσοδο τρεις σκληροί άντρες αυτή τη φορά (κομπλέ με τα πλαστικά τους ταμπελάκια), γιατί φαντάζομαι με θεώρησαν επικίνδυνο, μια και είμαι σίγουρος ότι πρέπει να έδειχνα πολύ απειλητικός φορώντας ζακέτα Columbia). Ένας από αυτούς μου αρπάζει το εισιτήριο από το χέρι, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει άγρια ότι αν θέλω να βγω και να ξαναμπώ, θα πρέπει να έχω οπωσδήποτε το εισιτήριο μαζί μου.
Όπου και μπαίνω τελικά στο χώρο της συναυλίας...
3 comments:
Αν και θα πρέπει να μετονομαστούν σε "Slow Riders Club" ή "Ugly Riders Club" δεν μπορώ να πω τίποτα κακό γιατί η χορηγία τους ήταν που έριξε την τιμή της μπύρας στα 3€.
@ροδ : Ναι, λες και μπήκαν και μέσα πουλώντας το μπουκαλάκι τρία ευρά.
Μου έκανε εντύπωση η εκτυφλωτική γυαλάδα των χάρλευ έξω από την πόρτα. Πρέπει να χρησιμοποιούν βαζελίνη και πινέλο...
Η οδήγηση και μόνο μιας harley ή μιας custom chopper έστω, απαιτεί τρομαχτικά ποσά αφοσίωσης. Και αυτό γιατί οι εν λόγω μηχανές τα κάνουν όλα δύσκολα. Δύσκολα στρίβουν και ελίσσονται, δύσκολα περνάνε ανάμεσα σε αυτοκίνητα (έχουν πάντα μεταλλικά μέρη που προεξέχουν σαν μηχανές από το madmax) δύσκολα ταξιδεύεις μαζί τους(εκτός και αν κινείσαι με 90 για να μην ανατραπείς από τον άνεμο, και σταματάς κάθε τριάντα λεπτά να ξεκουράσεις τα χέρια σου από την "πάνω από το κεφάλι" θέση του τιμονιού), δύσκολα συντηρούνται, δύσκολα διατηρούνται στην φοβερά γυαλιστερή κατάστασή τους.
Δύσκολα σου φεύγει ο πονοκέφαλος από το έξτρα μπάσο γουργουρητό τους. Δύσκολα έρχεσαι στα ίσα σου από τις ηδονικές δονήσεις τους που μεταφέρονται σε όλο σου το σώμα και σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις Πάρκινσον.
Με τόση αφοσίωση σε όλα αυτά, έχεις κάθε δικαίωμα να καμαρώνεις που τα καταφέρνεις, και να βλέπεις τους λοιπούς κοινούς θνητούς σαν αυτό που είναι: Κοινοί θνητοί.
Post a Comment