Σκυλιά

Η Νέα Μηχανιώνα (και φαντάζομαι και τα υπόλοιπα χωριά κατά μήκος της ακτής από Θεσσαλονίκη μέχρι Νέα Μουδανιά) έχει γίνει Suburbia. Σαν να είσαι στους Simpsons νιώθεις. Με τη βασική διαφορά ότι οι κάτοικοι επιμένουν να πιστεύουν ότι ζουν μόνοι τους στον κόσμο αυτό, οπότε φτιάχνουν το σπίτι τους όπως θέλουν, σαν κάστρο, σαν νησιώτικο, σαν νεοκλασικό, σαν τον Παρθενώνα, σαν φραντσίσκο… που στην τελική δεν με ενοχλεί και τόσο, δικό τους είναι, δικιά τους αισθητική είναι, το σύνολο είναι λίγο κιτς, αλλά τες παν.

Το πρόβλημα είναι τα σκυλιά τους. Γιατί όλοι έχουν από ένα. Ή και δύο. Και ως γνωστό ο σκύλος έχει τον χαρακτήρα του αφεντικού. Και αν το αφεντικό είναι μετρημένος, χαμογελαστός άνθρωπος, θα έχει και ένα χαμογελαστό, χαρούμενο σκύλο (ή και δύο). Αν όμως ο αφεντικός είναι ψυχοπαθής, θα είναι και ο σκύλος ψυχοπαθής (ή και οι δύο).

Οπότε μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες (εκτός από το Black) ήταν να κάνω μια βόλτα στη γειτονιά το μεσημέρι και να εξαγριώνω τους ξένους σκύλους, που λυσσούσαν πίσω από τα κάγκελα κάθε φορά που με έβλεπαν (ή με μύριζαν, δεν ξέρω τι είναι πιο ανησυχητικό).

Be weary of people who own crazy dogs…