Το Τρίτο Βυζί;

Με διαφορά ο καλύτερος τίτλος για blog που έχω ακούσει μέχρι σήμερα: thirdboob.com

upgraded!

Ακολουθώντας την πολύ καλή ιδέα του να αγοράζεις πάντα ένα βήμα πίσω από την κόψη της τεχνολογίας, πέταξα από το παράθυρο τον celeron 2.4GHz και μια άθλια motherboard που μου είχε δώσει κάποτε ένας φίλος για αντάλλαγμα σε κάποιες βρώμικες υπηρεσίες που του προσέφερα, έδωσα το ευτελές ποσό των 228,9€ για έναν Athlon 64 3000+ (socket 939) και μία ASUS A8V motherboard (K8T800 VIA chipset), και έχω pc που πετάει τώρα... Να δω τι θα το κάνω...

(ξέρω! θα φτιάξω delphi προγράμματα)

guitarlikas

Κώστα, με γεια το blog... και παραπέμπω στο καταπληκτικό Metal Heroes, και πάω να βάλω Manowar να ακούσω στο εμπιτριόφωνο μου...

West Wing

Έχοντας δει πριν από δέκα λεπτά και το τελευταίο επεισόδιο του 2ου κύκλου του West Wing, δίνω στη σειρά τον τίτλο του "Ότι καλύτερο έχει φτιαχτεί για την τηλεόραση μέχρι τώρα (TM)". Καταπληκτικοί ηθοποιοί, περίτεχνοι διάλογοι, σκηνοθεσία, και το Brothers In Arms σαν μουσική επένδυση στην διάρκεια της σεκανς του τελευταίου επεισοδίου που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να αποφασίσει αν η ζωή του αξίζει τον κόπο ή όχι.

Η σειρά έχει τον Martin Sheen στον ρόλο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, και είναι φυσικά "φανταστική", μια και τέτοιος πρόεδρος (υποψιάζομαι) δεν πρέπει να έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας... Προοδευτικός, ιδεολόγος, με nobel οικονομικών, και "do the right thing" νοοτροπία, η σειρά είναι τουλάχιστον ουτοπική, αλλά παρ' όλα αυτά καταπληκτική. Η σειρά δείχνει τον πρόεδρο και τους επιτελείς του στην καθημερινότητα του Λευκού Οίκου. Και δεν θέλω να ακούσω κουβέντα για "αμερικανιές" και άλλες τέτοιες ιστορίες. Η σειρά απέχει από την πραγματικότητα του Λευκού Οίκου (όπως την αντιλαμβανόμαστε από τις εμφανίσεις στην τηλεόραση του George Bush jr. τουλάχιστον) όσο δεν πάει. Πρεσβεύει τον διάλογο και την διακομματική επικοινωνία, και το "σωστό" στη θέση του "πολιτικά έξυπνο". Της δίνω 5 αστέρια :-)

Μπορείτε να βρείτε τον πρώτο κύκλο στα video club, αλλά για τους υπόλοιπους έξι, θα πρέπει ή να τους αγοράσετε από το amazon ή να καταφύγετε σε λιγότερο νόμιμα μέσα. Πάντως να πω ότι χωρίς υπότιτλους τα πράγματα είναι δύσκολα, χρειάστηκε για πρώτη φορά να παρακολουθώ με ακουστικά για να καταλάβω τους διάλογους.

(για την ιστορία, το τελευταίο επεισόδιο το εκθείασε και ο georgeisyourman εδώ, αλλά από ελαφρά διαφορετική γωνία)

Delphi

Για να αντιταχθώ στα περιπαικτικά σχόλια όλων εκεί έξω που νομίζουν ότι γράφω σε μια νεκρή και παρωχημένη γλώσσα προγραμματισμού, που νομίζουν ότι το .net είναι το μόνο που υπάρχει, να αναφέρω ένα μικρό, όχι ιδιαίτερα γνωστό, σχετικά άχρηστο προγραμματάκι, που έχει κάνει μόλις 210 εκατομμύρια downloads, και είναι γραμμένο σε borland delphi. Επισκεφθείτε το skype.com για περισσότερες πληροφορίες.

μια αηδία

(είναι φανερό ότι δε με γουστάρει...)

Loop

Είναι αργά το βράδυ, έχει πιει λίγο, οπότε ανεβαίνει στο τραμ για να πάει σπίτι του.

for i := 1 to 3 do begin
Kαι τον παίρνει ο ύπνος.
Ξυπνάει δύο στάσεις μετά τη στάση του,
αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί,
Κατεβαίνει, περνάει απέναντι,
παίρνει το τραμ προς την άλλη κατεύθυνση.
end; //for

Τελικά φτάνει σπίτι του...
Γεννημένος προγραμματιστής, or what?

A day in computing hell

Είναι η εβδομάδα των παθών μου... οι servers που αγγίζω έχουν μια τάση να λιποθυμάνε... Σήμερα το πρωί o server στη δουλειά ένιωσε μια ξαφνική ζαλάδα, έναν ίλιγγο, έχασε το χρώμα του, έγινε μπλε, και στην προσπάθεια να τον συνεφέρουμε, χρειάστηκε να προβούμε σε ακρωτηριασμό του σκληρού δίσκου, όποτε και κλάψαμε όλοι μαζί για τα χαμένα μας data...

Γι' αυτό λοιπόν και εγώ, ως μορφή πένθους, απείχα από κάθε είδους ηλεκτρονική δραστηριότητα όλη τη μέρα, και τώρα παίρνω την εκδίκηση μου κάνοντας posts με μωρά και ιστορίες από την κομπιουτερολάνδη...

(για την ιστορία, μετά από τέσσερις ώρες δουλειάς επανήρθε η κανονικότητα, αφού κάναμε επαναφορά των backup της τρίτης, και ενσωματώσαμε την δουλειά της τετάρτης που είχε ο καθένας στους δίσκους του... οπότε τελικά χάσαμε μόνο το χρόνο μας, και στην περίπτωση μου μάζεψα λίγο άγχος και εμπειρία ακόμη)

Ποιο είναι το μωρό;

Διαγωνισμός με θέμα ποιο είναι το ζαβό που χαμογελάει με ενθουσιασμό. Ο νικητής κερδίζει τρελό ραντεβού σε είκοσι χρόνια...

αφήστε την επανάσταση σε αυτούς που προλαβαίνουν...

Θα αφήσω την επανάσταση σε αυτούς που προλαβαίνουν... εγώ θα σηκωθώ αύριο πάλι γύρω στις 08:30, θα αγοράσω μια μερίδα μπουγάτσα και ένα φραπέ από το γωνιακό 24-7 μαγαζί, θα περπατήσω πίνοντας τον φραπέ όλο το κομμάτι της Δελφών μέχρι τον Τερκενλή και μετά θα ανεβώ την Εθνικής Αντιστάσεως μέχρι το άγαλμα του Ανδρέα, που είναι τα γραφεία της εταιρείας που δουλεύω. Θα παίξω με τον υπολογιστή μου κάνα 8ωρο, άντε 9ωρο, διορθώνοντας τον κώδικα που έγραψαν οι συνάδερφοι, θα γράψω και λίγο φρέσκο (που θα διορθώσω μόνος μου την επόμενη μέρα), θα παραγγείλω στη μέση της ημέρας από το sandwichland του Carrefour ένα pizzarto greco, και θα περπατήσω πίσω μέχρι το σπίτι αργά το απόγευμα, μιλώντας μόνος μου στο δρόμο για αυτά που δεν μπόρεσα να φτιάξω στη δουλειά... Αν είναι η τυχερή μου μέρα, όλο και κανένα βιβλίο ή dvd θα έχει φέρει ο ταχυδρόμος, οπότε θα περάσω το υπόλοιπο του απογεύματος βλέποντας το...
Οπότε δε μένει και πολύς χρόνος να οργανώσω την επανάσταση. Αν και τελευταία υπάρχει μια μικρή ελπίδα, γιατί πίνω πολλά redbull και μένω ξύπνιος μέχρι αργά γράφοντας ασυναρτησίες στο blog μου.

Ντροπή

Ντροπή, τέτοιο παιδί, να μην γνωρίζει σε τέτοια ηλικία, πότε βάζουμε -ε και πότε -αι στις καταλήξεις των ρημάτων. Η γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη που έχω φυλαγμένη από το γυμνάσιο, με δυσκολεύει... Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο κατάφερα να καταλήξω είναι ότι το δεύτερο πληθυντικό θέλει -ε, αλλά υποψιάζομαι ότι είναι πιο περίπλοκο από αυτό (κάτι με την παθητική φωνή, νομίζω).

Κανένας φιλόλογος εκεί έξω; θα συμβιβαστώ και με δικηγόρο, άντε, και με άνθρωπο της πληροφορικής. Αρκεί να μου πει έναν ξεκάθαρο κανόνα...

karate

Λέει ο Miyagi στον Daniel-san:

"Daniel-san, must talk.
Walk on road."
Walk right side, safe. Walk left side, safe.
Walk middle, sooner or later,
you get squished just like grape.

Here, karate same thing.
Either you karate do, yes, or karate do, no.
You karate do, "guess so", get squished just like grape.

Understand?"

(εγώ κάτι κατάλαβα... ευχαριστώ τον κώστα και την ttallou που μου το θύμησαν)

The dead past

There is nothing deader than the past. What you have done or who you were before, is unimportant. Usually, the past just leaves you with a shaky argument with which you maybe able to justify your arrogance with (you know who I am? Know what I have seen and done in my life?). At best, if you were bit luckier and were blessed (or cursed) with a good memory, the past leaves you with the bitter taste of a lot of old mistakes, called "experience". But it really don't matter. Who you were, and what you've done, is of little importance to me.

Who you are now and what you can do today is what matters.