ο Arthur C. Clarke πέθανε σήμερα, και εμείς ακόμη διανύουμε μια παιδική ηλικία δίχως τέλος. Κάποια από τα τελευταία του λόγια υπάρχουν στο YouTube, αλλά πρέπει να πάτε εκεί για να τα ακούσετε, γιατί δεν επιτρέπεται η ενσωμάτωση του video σε σελίδες...
δοκιμάστε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=eLXQ7rNgWwg
Wednesday, March 19, 2008
Sunday, March 16, 2008
A night out in the town (ένα Rock 'N Roll παραμύθι), μέρος τρίτο
... Αλλά η βραδιά μου κρατάει ακόμη, και αφού αφήνω πέντε φίλους στο Dizzy να πιουν μπύρες κάτω από τον εκκωφαντικό ήχο του ηχοσυστήματος του μαγαζιού, πηγαίνω προς το Cult, λίγο πιο κάτω, γιατί ξέρω ότι εκεί θα βρω άλλη μια πριμαντόνα της πρώην rock σκηνής της πόλης, που τα χρόνια τα παλιά απολάμβανα τη μουσική του, και που τώρα έχει μετακομίσει στα εξωτικά Ιωάννινα και έχει γίνει καφετζής.
Και χαιρόμαστε που βλέπουμε ο ένας τον άλλον, και προσπαθούμε να κάνουμε κουβέντα, αλλά η μπάντα του μαγαζιού παίζει πολύ δυνατά (όπως αρμόζει σε μια rock μπάντα), και τα μόνα λόγια που μπορούμε να ανταλλάξουμε είναι μικροκουβεντούλα του τύπου "Τι λέει;", "Καλά", και άλλα παρόμοια δίχως νόημα.
Γιατί όπως κάθε σωστός rock star, η παρουσία του στο Cult είναι για να δει πόσοι τον θυμούνται ακόμη, και ίσως και να πείσει και μερικούς παλιούς φίλους και γνωστούς να παρευρεθούν στο αφιέρωμα στους Whitesnake που ετοιμάζει για το Σάββατο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι έχει έρθει μαζί με γυναικεία παρέα, στην οποία είμαι σίγουρος ότι έχει δώσει ρητές οδηγίες να μην φαίνεται ότι είναι μαζί του, γιατί την έχει κρύψει στο πλάι της κολώνας μπροστά στην οποία στέκεται, και το μόνο που προδίδει τη μεταξύ τους σχέση είναι κάτι ψιθυριστά που ανταλλάσσουν σποραδικά.
Και αρχίζουν να παρελαύνουν από μπροστά μου κάθε είδους ένστολοι, άνδρες, γυναίκες, όλοι τους κατάλληλα ντυμένοι για να δείξουν ότι ανήκουν, και έχω δει πάλι μαύρα νύχια και κραγιόν, δερμάτινα παντελόνια που σου σφίγκουν τ' αρχίδια και δεν μπορείς να περπατήσεις, περικάρπια, μαλλί κομμωτηρίου ξυμένο σε άνδρες, και νομίζω ότι έχω έρθει στο θέατρο και ότι όλοι παίζουν ένα ρόλο.
Αλλά δεν τον παίζουν πολύ καλά γιατί δεν με πείθουν και πάρα πολύ, οπότε κουράζομαι εντός δεκαλέπτου, χαιρετάω και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής....
Και χαιρόμαστε που βλέπουμε ο ένας τον άλλον, και προσπαθούμε να κάνουμε κουβέντα, αλλά η μπάντα του μαγαζιού παίζει πολύ δυνατά (όπως αρμόζει σε μια rock μπάντα), και τα μόνα λόγια που μπορούμε να ανταλλάξουμε είναι μικροκουβεντούλα του τύπου "Τι λέει;", "Καλά", και άλλα παρόμοια δίχως νόημα.
Γιατί όπως κάθε σωστός rock star, η παρουσία του στο Cult είναι για να δει πόσοι τον θυμούνται ακόμη, και ίσως και να πείσει και μερικούς παλιούς φίλους και γνωστούς να παρευρεθούν στο αφιέρωμα στους Whitesnake που ετοιμάζει για το Σάββατο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι έχει έρθει μαζί με γυναικεία παρέα, στην οποία είμαι σίγουρος ότι έχει δώσει ρητές οδηγίες να μην φαίνεται ότι είναι μαζί του, γιατί την έχει κρύψει στο πλάι της κολώνας μπροστά στην οποία στέκεται, και το μόνο που προδίδει τη μεταξύ τους σχέση είναι κάτι ψιθυριστά που ανταλλάσσουν σποραδικά.
Και αρχίζουν να παρελαύνουν από μπροστά μου κάθε είδους ένστολοι, άνδρες, γυναίκες, όλοι τους κατάλληλα ντυμένοι για να δείξουν ότι ανήκουν, και έχω δει πάλι μαύρα νύχια και κραγιόν, δερμάτινα παντελόνια που σου σφίγκουν τ' αρχίδια και δεν μπορείς να περπατήσεις, περικάρπια, μαλλί κομμωτηρίου ξυμένο σε άνδρες, και νομίζω ότι έχω έρθει στο θέατρο και ότι όλοι παίζουν ένα ρόλο.
Αλλά δεν τον παίζουν πολύ καλά γιατί δεν με πείθουν και πάρα πολύ, οπότε κουράζομαι εντός δεκαλέπτου, χαιρετάω και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής....
A night out in the town (ένα Rock 'N Roll παραμύθι), μέρος δεύτερο
... Όπου και νομίζω ότι έχω ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, γιατί σε αντίθεση με εμένα, όλοι οι άλλοι φοράνε την παραδοσιακή ενδυμασία του καλού μεταλλά, και έχω δει τα πάντα, από μακριές φαβορίτες, μακριά μαλλιά, στενά τζην, δερμάτινα, και ορκίζομαι ότι υπήρχε και ένας τύπος με μαλλί-λασπωτήρα, σαν και αυτά που είχαν οι συμμαθητές μου στην Τούμπα όταν ήμουν στο γυμνάσιο (εγώ σαν σωστός φλώρος είχα χωρίστρα αριστερά, γιατί η μάνα μου ήταν δεξιόχειρας).
Και βρίσκω μέχρι και φίλους από το γυμνάσιο, που έχω να τους δω χρόνια, και είναι έχουν τώρα δικές τους οικογένειες, και οδηγάνε ακόμη μοτοσικλέτες και έχουν μακριά μαλλιά και δερμάτινα μπουφάν, και είναι εκτός μόδας μέχρι το τέλος.
Και ξεκινάνε να παίζουν μουσική τα Πράσσεινάλογα. Και είναι τραγικά.
Γιατί ο ήχος είναι χάλια. Ακούς έναν πολύ δυνατό θόρυβο, και το μόνο που ξεχωρίζει είναι ο ρυθμός των drums. Και ο τραγουδιστής είναι σε πολύ κακή μέρα, και τον βλέπεις να προσπαθεί να βγάλει φωνή, και να κοκκινίζει το πρόσωπο του από την προσπάθεια. Και με πιάνει μια μικρή θλίψη γιατί μετά από τόσα χρόνια και τόση προσπάθεια, περίμενα κάτι καλύτερο από όλους. Και από την μπάντα, και από τον ηχολήπτη, ακόμη και από τους καραγκιόζηδες με τα δερμάτινα βρακιά και γυαλισμένες μοτοσικλέτες που προσπαθούν να κρατήσουν το αμερικάνικο όνειρο του easy rider ζωντανό μέσα στο κεφάλι τους.
Και μετά από εννιά τραγούδια, ανεβαίνει και ο Κος DiAnno επί σκηνής, και ενώ ο ήχος βελτιώνεται κάπως, η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας παραμένει χαμηλή, γιατί ο κύριος DiAnno δεν τραγουδάει ακριβώς, γκαρίζει. Φωνάζει, βρίζει, σταματάει ένα τραγούδι στη μέση γιατί κάποιος έκανε ένα λάθος και αναγκάζει τους μουσικούς να το παίξουν από την αρχή. Έχει πλάκα, αλλά σίγουρα δεν είναι μουσική. Και ενώ το κοινό έχει έρθει για να ακούσει τις παλαιές επιτυχίες των Iron Maiden (γιατί η προσφιλής τάξη των μεταλλάδων είναι κατά βάση συναισθηματικοί άνθρωποι), ο κύριος DiAnno επιμένει να παίξει τα δικά του τραγούδια που είναι τετριμμένα και βαρετά και δίχως έμπνευση.
Και τελικά τελειώνει, και δεν μένει ψυχή, όλοι τρέχουν να βρεθούν κάπου αλλού να ξεχάσουν αυτό που βίωσαν.
Ειλικρινά, από εδώ και πέρα θα πηγαίνω μόνο στο Μέγαρο Μουσικής...
Και βρίσκω μέχρι και φίλους από το γυμνάσιο, που έχω να τους δω χρόνια, και είναι έχουν τώρα δικές τους οικογένειες, και οδηγάνε ακόμη μοτοσικλέτες και έχουν μακριά μαλλιά και δερμάτινα μπουφάν, και είναι εκτός μόδας μέχρι το τέλος.
Και ξεκινάνε να παίζουν μουσική τα Πράσσεινάλογα. Και είναι τραγικά.
Γιατί ο ήχος είναι χάλια. Ακούς έναν πολύ δυνατό θόρυβο, και το μόνο που ξεχωρίζει είναι ο ρυθμός των drums. Και ο τραγουδιστής είναι σε πολύ κακή μέρα, και τον βλέπεις να προσπαθεί να βγάλει φωνή, και να κοκκινίζει το πρόσωπο του από την προσπάθεια. Και με πιάνει μια μικρή θλίψη γιατί μετά από τόσα χρόνια και τόση προσπάθεια, περίμενα κάτι καλύτερο από όλους. Και από την μπάντα, και από τον ηχολήπτη, ακόμη και από τους καραγκιόζηδες με τα δερμάτινα βρακιά και γυαλισμένες μοτοσικλέτες που προσπαθούν να κρατήσουν το αμερικάνικο όνειρο του easy rider ζωντανό μέσα στο κεφάλι τους.
Και μετά από εννιά τραγούδια, ανεβαίνει και ο Κος DiAnno επί σκηνής, και ενώ ο ήχος βελτιώνεται κάπως, η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας παραμένει χαμηλή, γιατί ο κύριος DiAnno δεν τραγουδάει ακριβώς, γκαρίζει. Φωνάζει, βρίζει, σταματάει ένα τραγούδι στη μέση γιατί κάποιος έκανε ένα λάθος και αναγκάζει τους μουσικούς να το παίξουν από την αρχή. Έχει πλάκα, αλλά σίγουρα δεν είναι μουσική. Και ενώ το κοινό έχει έρθει για να ακούσει τις παλαιές επιτυχίες των Iron Maiden (γιατί η προσφιλής τάξη των μεταλλάδων είναι κατά βάση συναισθηματικοί άνθρωποι), ο κύριος DiAnno επιμένει να παίξει τα δικά του τραγούδια που είναι τετριμμένα και βαρετά και δίχως έμπνευση.
Και τελικά τελειώνει, και δεν μένει ψυχή, όλοι τρέχουν να βρεθούν κάπου αλλού να ξεχάσουν αυτό που βίωσαν.
Ειλικρινά, από εδώ και πέρα θα πηγαίνω μόνο στο Μέγαρο Μουσικής...
A night out in the town (ένα Rock 'N Roll παραμύθι), μέρος πρώτο
Έχω μερικούς φίλους που είναι μουσικοί. Αληθινοί μουσικοί, το είδος που έχει πρωινές δουλειές για να μπορεί να ζει την οικογένεια του, και παίζει μουσική για τη δόξα. Ένας από αυτούς στελεχώνει ωσάν κιθαρίστας και συνθέτης τα Πράσσειν Άλογα, που από πείσμα και μόνο έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν μέχρι σήμερα 4 studio albums. Και εξαιτίας μια παράξενης στροφής της τύχης, έχουν να κάνουν 3 ζωντανές εμφανίσεις με κάποιον Paul DiAnno, ένα χοντρούλη Άγγλο που έγινε διάσημος γιατί συμμετείχε στα δύο πρώτα album της φοβερής και τρομερής metal μπάντας ονόματι Iron Maiden, παλιά στις αρχές του 1980.
Την Παρασκευή αποφάσισα να πάω στην πρώτη από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, στην αποθήκη Γ, στο λιμάνι. Ακριβώς δίπλα από το Kitchen Bar. Που δυστυχώς την εκδήλωση την οργανώνει το Chopper Riders Club, για τα 15 του γενέθλια. Τώρα, αυτοί οι ντόπιοι Chopper Riders, είναι λίγο μπερδεμένοι. Έχουν δει πολλές ταινίες με τον Peter Fonda, έχουν καταπιεί το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι και την πετονιά του μύθου που λέγεται Harley Davidson, και κάνουν τα πάντα μπουν στο πετσί του ρόλου. They really try hard to look the part.
Έχουν λοιπόν παρατάξει τις γυαλισμένες Harley έξω από την αποθήκη Γ, έχουν φορέσει δερμάτινα γιλέκα πάνω από τα μπλουζάκια με στάμπα, έχουν χτενίσει τα μούσια, έχουν ξυρίσει τα κεφάλια, έχουν γυαλίσει τα σκουλαρίκια, έχουν προβάρει τις γκριμάτσες του σκληρού άντρα στον καθρέφτη, και έχουν φτιάξει και στο Word πλαστικά ταμπελάκια που γράφουν "Ασφάλεια Χώρου" σε Arial δεκατεσσάρια γράμματα.
Πλησιάζω λοιπόν την αποθήκη Γ, φορώντας και εγώ τη rock στολή μου, η οποία απαρτίζεται από πουκάμισο, ζακέτα fleece, παντελόνι καφέ ένα νούμερο πιο μεγάλο από τη μέση μου, και παπουτσάκια περιπατητικά εξοχής.
Και πρέπει να είμαι ό,τι πιο τρομακτικό έχει εμφανιστεί ποτέ σε εκείνα τα μέρη, γιατί με το που πλησιάζω την είσοδο της αποθήκης Γ και μπαίνω στο οπτικό πεδίο των Chopperάδων, ένας δίμετρος από δαύτους κινείται και μου φράζει τον δρόμο.
Τον κοιτάω (με προσπάθεια, γιατί ήταν δύο κεφάλια πιο ψηλός από εμένα). Με κοιτάει και αυτός. Τον ξανακοιτάω, και μάλλον καταλαβαίνει το λάθος του, γιατί παραμερίζει. Δεν δίνω πολύ σημασία, κάνω δυο βήματα αριστερά για να κόψω εισιτήριο.
Οι δύο τύποι στο ταμείο είναι λίγο πιο εξευγενισμένες φάτσες. Αλλά με το που πλησιάζω και ρωτάω αν εδώ είναι που αγοράζεις εισιτήρια, αγριεύουν και απειλητικά μου λένε ότι πρέπει να αγοράσω εισιτήριο αξίας 15€ για να μπορέσω να μπω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν έχω γραμμένη τη λέξη "Τζαμπατζής" στο μέτωπο μου, πληρώνω και προσπαθώ να εισέλθω στον χώρο.
Όπου μου φράσσουν την είσοδο τρεις σκληροί άντρες αυτή τη φορά (κομπλέ με τα πλαστικά τους ταμπελάκια), γιατί φαντάζομαι με θεώρησαν επικίνδυνο, μια και είμαι σίγουρος ότι πρέπει να έδειχνα πολύ απειλητικός φορώντας ζακέτα Columbia). Ένας από αυτούς μου αρπάζει το εισιτήριο από το χέρι, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει άγρια ότι αν θέλω να βγω και να ξαναμπώ, θα πρέπει να έχω οπωσδήποτε το εισιτήριο μαζί μου.
Όπου και μπαίνω τελικά στο χώρο της συναυλίας...
Την Παρασκευή αποφάσισα να πάω στην πρώτη από τις ζωντανές τους εμφανίσεις, στην αποθήκη Γ, στο λιμάνι. Ακριβώς δίπλα από το Kitchen Bar. Που δυστυχώς την εκδήλωση την οργανώνει το Chopper Riders Club, για τα 15 του γενέθλια. Τώρα, αυτοί οι ντόπιοι Chopper Riders, είναι λίγο μπερδεμένοι. Έχουν δει πολλές ταινίες με τον Peter Fonda, έχουν καταπιεί το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι και την πετονιά του μύθου που λέγεται Harley Davidson, και κάνουν τα πάντα μπουν στο πετσί του ρόλου. They really try hard to look the part.
Έχουν λοιπόν παρατάξει τις γυαλισμένες Harley έξω από την αποθήκη Γ, έχουν φορέσει δερμάτινα γιλέκα πάνω από τα μπλουζάκια με στάμπα, έχουν χτενίσει τα μούσια, έχουν ξυρίσει τα κεφάλια, έχουν γυαλίσει τα σκουλαρίκια, έχουν προβάρει τις γκριμάτσες του σκληρού άντρα στον καθρέφτη, και έχουν φτιάξει και στο Word πλαστικά ταμπελάκια που γράφουν "Ασφάλεια Χώρου" σε Arial δεκατεσσάρια γράμματα.
Πλησιάζω λοιπόν την αποθήκη Γ, φορώντας και εγώ τη rock στολή μου, η οποία απαρτίζεται από πουκάμισο, ζακέτα fleece, παντελόνι καφέ ένα νούμερο πιο μεγάλο από τη μέση μου, και παπουτσάκια περιπατητικά εξοχής.
Και πρέπει να είμαι ό,τι πιο τρομακτικό έχει εμφανιστεί ποτέ σε εκείνα τα μέρη, γιατί με το που πλησιάζω την είσοδο της αποθήκης Γ και μπαίνω στο οπτικό πεδίο των Chopperάδων, ένας δίμετρος από δαύτους κινείται και μου φράζει τον δρόμο.
Τον κοιτάω (με προσπάθεια, γιατί ήταν δύο κεφάλια πιο ψηλός από εμένα). Με κοιτάει και αυτός. Τον ξανακοιτάω, και μάλλον καταλαβαίνει το λάθος του, γιατί παραμερίζει. Δεν δίνω πολύ σημασία, κάνω δυο βήματα αριστερά για να κόψω εισιτήριο.
Οι δύο τύποι στο ταμείο είναι λίγο πιο εξευγενισμένες φάτσες. Αλλά με το που πλησιάζω και ρωτάω αν εδώ είναι που αγοράζεις εισιτήρια, αγριεύουν και απειλητικά μου λένε ότι πρέπει να αγοράσω εισιτήριο αξίας 15€ για να μπορέσω να μπω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν έχω γραμμένη τη λέξη "Τζαμπατζής" στο μέτωπο μου, πληρώνω και προσπαθώ να εισέλθω στον χώρο.
Όπου μου φράσσουν την είσοδο τρεις σκληροί άντρες αυτή τη φορά (κομπλέ με τα πλαστικά τους ταμπελάκια), γιατί φαντάζομαι με θεώρησαν επικίνδυνο, μια και είμαι σίγουρος ότι πρέπει να έδειχνα πολύ απειλητικός φορώντας ζακέτα Columbia). Ένας από αυτούς μου αρπάζει το εισιτήριο από το χέρι, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει άγρια ότι αν θέλω να βγω και να ξαναμπώ, θα πρέπει να έχω οπωσδήποτε το εισιτήριο μαζί μου.
Όπου και μπαίνω τελικά στο χώρο της συναυλίας...
Subscribe to:
Posts (Atom)